Rozdział II Polowanie

Gdy wyszła w niewielki, ciemny zaułek za klubem Pandemonium orzeźwiło ją chłodne jesienne powietrze. Gwałtownie odskoczyła w bok i przywarła plecami do ściany. W miejscu gdzie przed chwilą stała teraz na zimnym betonie leżał Alec. Demon rzucił nim tam mocno, ze przeleciał kilka metrów. Po jego czole ciekła stróżka krwi.

Isabelle siedziała pod przeciwległą ścianą z grymasem bólu wymalowanym na twarzy. Trzymała się z kostkę i lekko jej dotykała badając obrażenia.

Naprzeciw demona z fioletowymi włosami stał Jace trzymając w ręce długie na pół metra ostrze. Lekko przykucnął gotowy do skoku. Przeciwnik rzucił się na Waylanda. Blondyn uchylił się od ciosu i przejechał ostrzem po boku demona. Z głębokiej rany pociekła krew w kolorze czarnym. Zamachnął się i tym razem trafił w Nocnego Łowcę odpychając go.

Clary wyciągnęła swój sztylet i ruszyła by pomóc przyjacielowi. Gdy demon ją dostrzegł zamarł. Jace błyskawicznie to wykorzystał powalając go na ziemię, jednak jego seraficka broń leżała parę metrów dalej.

-Clary! - krzyknął. - Szybko.

Demon wił się przyciśnięty do ziemi przez Nocnego Łowcę. Clary podbiegając z ostrzem gotowym do ciosu w serce zauważyła kawałek papieru w jego ręce. Zawahała się. Demon trzymał nieduże zdjęcie przedstawiające ją samą.

-Clary do cholery – wrzasnął znowu Jace. - Ta bestia jest silna. Zabij go, albo daj mi broń.

-Jace. Poczekaj chwilę – poprosiła.

-Tylko nie mów, że chcesz mu teraz darować życie.

-Nie, mam kilka pytań. Coś mi tu nie pasuje – odparła i uklękła by pomóc przyjacielowi unieruchomić demona.

-Jego kolor włosów? Masz rację nie pasuje, zbyt krzykliwy – odparł Jace z typowym dla siebie sarkazmem.

Clary wyszarpała zdjęcie i pokazała je blondynowi.

-Skąd to masz? - Jace zwrócił się do przeciwnika potrząsając nim.

-Wszyscy to dostaliśmy – odparł demon głosem pełnym jadu. - Ta ruda jest warta więcej niż dziesięciu takich jak wy. Bez znaczenia czy żywa czy martwa. Teraz każdy na nią poluje.

Jace na chwilę stracił czujność i demon bezzwłocznie to wykorzystał. Zrzucił go z siebie i podniósł się. Poparzył na Clary z obleśnym, krzywym uśmiechem. Podszedł parę kroków chcąc ja złapać. Zamarł. Seraficki sztylet przebił jego klatkę piersiową na wylot w miejscu gdzie znajduje się serce.

Jace podbiegł szybko do Aleca, który dalej leżał pod ścianą tyle, że stracił przytomność. Clary momentalnie znalazła się przy Izzy.

-Co to do diabła znaczy? Dziwna sprawa z tym zdjęciem – zaczęła Isabelle słabym głosem.

-Hej, Izzy. Spokojnie. To faktycznie dziwne, ale teraz zajmiemy się tobą – powiedziała do niej Clary. - Co z twoją kostką?

-Boli. Chyba jest złamana.

-Zobaczę – zaproponowała rudowłosa.

Delikatnie by nie sprawić jej bólu, ale z widoczną wprawą zaczęła badać bolące miejsce.

-Co z nią? - spytał Jace podchodząc z Alekiem.

Lightwood wciąż był słaby, ale iratze zdobiące jego obojczyk z każdą sekundą dodawało mu sił.

-Złamana kostka – odparła Clary. - Trzeba poskładać kości. Wątpię żeby runy na razie pomogły. Jedynie zwalczą ból.

Jace i Clary podnieśli Isabelle. Zarzuciła im ręce na ramiona o oni objęli ją by odciążyć kostkę i by w ogóle mogła iść. Ruszyli do Instytutu.

Poszkodowane rodzeństwo Lightwood wylądowało w sali szpitalnej. Jace i Clary szybko się stamtąd zmyli, by nie przeszkadzać. Hodge zajmował się kostką Izzy. Gdyby to był ktoś inny w całym skrzydle budynku słychać byłoby przepełnione bólem krzyki, ale Isabelle była jedną z najtwardszych (jeśli nie najtwardszą) dziewczyn w całym Nowym Jorku. Złamanie było poważne. Na szczęście istniała runa lecząca tego typ urazy, więc noga Iz zamiast sześciu tygodni spędzi w gipsie jeden tydzień.

Clary i Jace siedzieli w tak zwanej sali wystawowej, którą rudowłosa uwielbiała. Jedną ścianę w całości pokrywały długie od podłogi do sufitu okna. Z tej wysokości widok na panoramę miasta był niesamowicie piękny, nawet dla kogoś kto mieszkał tu całe swoje życie. Mrok olbrzymiego pomieszczenia rozświetlała jedynie niewielka lampka stojąca i światła metropolii. Nocni Łowcy siedzieli w wygodnych fotelach, przodem do okna z kubkami gorącej czekolady.

Clary podziwiała Nowy Jork zza szyby, ale Jaca bardziej interesowała przyjaciółka. Niebieski neon z pobliskiego wieżowca oświetlał jej bladą twarz nadając iście magiczny wygląd. Jace chciał dotknąć jej pięknych, rudych loków. Chciałby ją przytulić i powiedzieć, że nie ma się czym martwić, że nie pozwoli by ktokolwiek ją skrzywdził. Podejrzewał i miał rację zresztą, że Clary rozmyśla o swojej fotografii i o tym co powiedział demon. Widząc jej zmartwienie z całych sił pragnął ją pocieszyć.

Kochał ją. Jace był w niej zakochany właściwie od momentu gdy zaczął dostrzegać dziewczyny. To ją dostrzegł jako pierwszą. I to nie z braku innych potencjalnych obiektów uczuć. Kiedy przez dwa lata chodzili do publicznej szkoły Przyziemnych nie narzekał na brak zainteresowania. A mimo to wybrał właśnie ją. Jednak wciąż nie miał odwagi jej tego wyznać.

-Clary nie zamartwiaj się tym – powiedział na głos zadziwiając samego siebie. - Nie pozwolimy by cokolwiek ci się stało.
Wywołał tym szczery uśmiech na jej ustach.

ɤɤɤɤɤɤ

Oto jest Rozdział drugi. Nie jestem najlepsza w opisywaniu scen walki, ale myślę, że mój opis jest w miarę zrozumiały. 

Dziękuję za komentarze pod poprzednim postem ;**

Czytasz, zostaw po sobie komentarz.

To wiele dla mnie znaczy.

Ańćć.